ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ 30ο ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Στην Εκδήλωση με θέμα «Οι νέες μορφές του βιβλίου»

Τριάντα χρόνια ΄΄ζωής΄΄ συμπλήρωσε φέτος το Φεστιβάλ και ανάμεσα στις εκδηλώσεις του, αποφάσισε να εντάξει και μια ανοιχτή συζήτηση, στραμμένη στις νέες μορφές του βιβλίου, τον ρόλο και τις δυνατότητες της τεχνολογίας, τις τάσεις που επικρατούν στις νέες γενιές αναγνωστών, στην Ελλάδα και τον κόσμο αλλά και την αναγκαιότητα: η λογοτεχνία η ενημέρωση και η εκπαίδευση να είναι προσβάσιμη σε όλους τους πολίτες, χωρίς διακρίσεις.

Με τους συναδέλφους Όμηρο Αβραμίδη και Γιώργο Πολύράκη μιλήσαμε για τις νέες μορφές του βιβλίου σε δεκάδες φίλους του φεστιβάλ που έμειναν μαζί μας μέχρι το τέλος της εκδήλωσης, που συντόνισε η δημοσιογράφος και φίλη Νατάσα Μποζίνη ενώ το συγκρότημα ΕΚΜΕΚ έκλεισε τη βραδιά με τα δροσερά, χιουμοριστικά και εξαιρετικά του τραγούδια.

Για αυτήν την εκδήλωση συγκέντρωσα τις παρακάτω σκέψεις:


«Η εποχή που ζούμε μας επιτρέπει να γράψουμε, να αποθηκεύσουμε τη δουλειά μας, να δούμε τηλεόραση, να ακούσουμε ραδιόφωνο να μιλήσουμε απευθείας με κάποιον φίλο μας στην άλλη άκρη του κόσμου και όλα αυτά μέσα από έναν υπολογιστή.


Γιατί όχι λοιπόν και να ακούσουμε ένα βιβλίο ή να αποθηκεύσουμε εκατοντάδες τίτλους, για να τα έχουμε μαζί μας στα ταξίδια;


Η νέα τεχνολογία μας δίνει αυτές τις δυνατότητες. Όμως πολλοί από μας προτιμούν να νιώθουν στα χέρια τους το βάρος του βιβλίου, να γυρίζουν τις σελίδες του, να σταματούν και να ξεκινούν από την ίδια σελίδα χωρίς ψάξιμο, να οσμίζονται τη φρεσκοτυπωμένη μυρωδιά του, να το παίρνουν μαζί τους στο κρεβάτι, ή να βολεύονται στον καναπέ και να βυθίζονται στις σελίδες του. Το τυπωμένο βιβλίο έχει ακόμα αρκετά χρόνια ζωής μπροστά του.


Όμως οι νέες μορφές του βιβλίου ανοίγουν και νέους δρόμους. Εμείς οι συγγραφείς προβληματιζόμαστε, παρατηρούμε, γοητευόμαστε και νομίζω είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε.


Είναι μεγάλη η χαρά που η Θεσσαλονίκη, η πόλη με τις πολλές πρωτοπορίες, ανοίγει αυτήν τη συζήτηση.

Θα συμβάλλω με μερικές πληροφορίες που αφορούν τις τάσεις των ακουστικών και των ηλεκτρονικών βιβλίων στη χώρα που ζω την Αγγλία αλλά και τα δύο μεγάλα ζητήματα που αφορούν την εκπαίδευση και τους απόδημους Έλληνες.


Όλοι γνωρίζουμε ότι οι απόδημοι έλληνες είναι εκατομμύρια ανά τον κόσμο.


Μόνο στο Λονδίνου ξέρω ότι οι ζουν πάνω από 600 χιλιάδες.


Πόσοι όμως από δεύτερη και τρίτη γενιά μπορούν να διαβάσουν εύκολα τον ελληνικό γραπτό λόγο;


Λίγοι. Οι περισσότεροι κατανοούν τη γλώσσα προφορικά.


Θα ήταν θαυμάσιο λοιπόν να το σκεφτούν αυτό οι Ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι και να οργανώσουν την παραγωγή και διανομή της Ελληνικής λογοτεχνίας και όχι μόνο, σε ηχητική μορφή.


Με αυτόν τον τρόπο θα κρατούσαμε ζωντανή και θα προωθούσαμε τη γλώσσα την προφορά και όλα όσα συνεπάγονται και στο εξωτερικό.


Εξάλλου οι νέες μορφές είναι πολύ διαδεδομένες εκεί. Βλέπω καθημερινά πολίτες κάθε ηλικίας που ξεκινώντας για τη δουλειά τους –λόγω απόστασης- μέσα στα τρένα, στο αυτοκίνητο ακούνε ένα βιβλίο αντί για ραδιόφωνο. Όταν βρίσκονται στα πάρκα ή κάνουν τζόκιγκ δίπλα στον Τάμεση φορούν ακουστικά και ακούνε ένα βιβλίο ή ένα… περιοδικό.


Στα μετρό, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι κάνοντας εργασίες έρχονται παράλληλα σε επαφή με το ανάγνωσμα που πλέον το ακούν.


Εξάλλου η παρουσία των ακουστικών βιβλίων -audio books– έχει παλιές ρίζες.


Το 1933, ο ανθρωπολόγος J.P. Harrington αποφάσισε να ταξιδέψει στη Βόρεια Αμερική και γοητευμένος από τις προφορικές παραδοσιακές ιστορίες των ιθαγενών Αμερικανών, αποφάσισε να τις καταγράψει σε μικρά δισκάκια αλουμινίου.


Από τότε, τα ακουστικά βιβλία απέκτησαν δικαιωματικά μια θέση σε κασέτες, βινίλια και cds.


Αποτέλεσαν μια δεύτερη λύση –μετά το σύστημα Braille– και για τους πολίτες με προβλήματα όρασης αλλά και πολύτιμη διασκέδαση ή τρόπο εκμάθησης για όλους.
Τώρα γνωρίζουν νέα ανάπτυξη σε πολλές χώρες της Ευρώπης και την Αμερική. Και δεν εξυπηρετούν μόνο άτομα με προβλήματα όρασης, αλλά και ανθρώπους με κινησιακά προβλήματα πάσης φύσεως, όπως αρθρίτιδα, ημιπληγία, παράλυση και ατυχήματα. Και φυσικά, παιδιά.


Στα παιδιά αρέσει να τους διηγούνται παραμύθια. Είναι συχνό φαινόμενο στην Αγγλία να τα βλέπει κανείς στο τρένο με τα ακουστικά να ακούνε το παραμύθι και να ξεφυλλίζουν ταυτόχρονα το βιβλίο μπροστά τους.


Από το 2007 μάλιστα το περιοδικό «Economist» στην ιστοσελίδα του δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη με μια εγγραφή και πατώντας ένα κουμπί να κατεβάσει άρθρα σε ηχητική μορφή και να τα ακούσει στον υπολογιστή του.


Η κίνηση αυτή εξέπληξε, όπως ήταν φυσικό, τους πάντες και είναι ενδεικτική της νέας τάσης.

Μέχρι τότε κάποια περιοδικά -ανάμεσά τους και ο «Economist»- έβγαζαν κάποιες ηχητικές εκδόσεις για τους πολίτες με προβλήματα όρασης όμως το 2007 ήταν η πρώτη φορά που ένα έντυπο παρουσίασε όλο το περιεχόμενό του ηχητικά στο Διαδίκτυο.

Και αν οι επιλογές στο χώρο των περιοδικών είναι περιορισμένες, δεν ισχύει το ίδιο για τα βιβλία.

Σε ιστοσελίδες όπως οι amazon, apple (itunes), sonystore και ειδικά στο www.emusic.com, μπορεί όποιος διαθέτει πιστωτική κάρτα να προμηθευτεί πολλά και καλά βιβλία, τα οποία δεν περιορίζονται σε μια απλή δραματική αφήγηση αλλά, αντιθέτως, εμπλουτίζουν το… ρεπερτόριό τους με πλούσια ηχητικά εφέ, που δίνουν μια χροιά θεατρικής παράστασης στην όλη ανάγνωση.

Για παράδειγμα, όσοι «δοκιμάσουν» το «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ θα εντυπωσιαστούν από την ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που προσδίδουν στο ηχητικό κείμενο τα διάφορα εφέ και οι εξαιρετικές ερμηνείες των αφηγητών.

Αλλά και σε ιστοσελίδες όπως οι www.librivox.org, www.archive.org, θα βρει κανείς πολλά -μερικά και δωρεάν- ακουστικά βιβλία.

Προέρχομαι από τον χώρο της εκπαίδευσης. Για πολλά χρόνια δίδαξα παιδιά και εκπαίδευσα δασκάλους για να διδάξουν παιδιά. Έγραψα εκπαιδευτικά βιβλία που εντάχθηκαν και στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.


Από νωρίς κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν το οπτικοακουστικό υλικό για να μπορούν τα παιδιά όχι απλώς να αφομοιώσουν αλλά και να γοητευθούν.


Θα θυμάστε όλοι τις πρώτες κασέτες διδασκαλίας ξένων γλωσσών.


Άνοιξαν νέους ορίζοντες.


Τότε δεν υπήρχε όλοι αυτή η τεχνολογία σε εμάς τους εκπαιδευτικούς.


Το Audiobook έχει χρησιμοποιηθεί για να διδάξει τα παιδιά πώς να διαβάζουν δίνοντας χρώμα στη φωνή, και να αυξήσει την κατανόηση ανάγνωσης μέσω της επανάληψης που είναι βασικό στοιχείο της μάθησης.
Επανάληψη: Ανάλογα με το βαθμό προσοχής και ενδιαφέροντος ενός παιδιού, είναι συχνά απαραίτητο να ακούσει τμήματα ενός ακουστικού βιβλίου περισσότερο από μία φορά επιστρέφοντας στο υλικό όσες φορές χρειαστεί, για να γίνει κατανοητό ακόμη και με παιδιά που έχουν διάφορες μαθησιακές δυσκολίες και αδυναμία συγκέντρωσης.
Και αυτή η επανάληψη μπορεί να γίνει αμέσως ή μετά από κάποια χρονική περίοδο.
Ειδικά τα υπερκινητικά παιδιά που δεν μπορούν εύκολα να συγκεντρωθούν σε κάτι συγκεκριμένο για πολύ, βρίσκουν στο ακουστικό βιβλίο μια πρόκληση και ένα ενδιαφέρον γιατί μπορούν μόνα τους να επιστρέψουν στο κομμάτι που τα ενδιαφέρει ξανά-και ξανά χωρίς να περιμένουν από κάποιον ενήλικα να το κάνει γι’ αυτά.


Επειδή με ενδιαφέρει πολύ το θέμα διαβάζω όσο μπορώ για τις εξελίξεις και πιστεύω ότι τα διαδραστικά βιβλία είναι το μέλλον για την εκπαίδευση, τους ερευνητές και πολύ άλλο κόσμο.


Αν το παιδί έχει στην οθόνη του υπολογιστή του ή του σχολείου του, ένα βιβλίο που εκτός από γραπτό κείμενο θα έχει εικόνες και που με το ποντίκι του υπολογιστή τις πατήσει, για παράδειγμα μια εικόνα πχ λιονταριού, θα ακούσει και πώς βρυχάται το ζώο, όπως και διάφορα άλλα ζώα.


Σε διαφορετικό επίπεδο ισχύει το ίδιο και για την τέχνη.


Ο σπουδαστής διαβάζει για τη ζωή ενός καλλιτέχνη, όπως ο Ελ Γκρέκο και με το πάτημα ενός κουμπιού βγαίνουν στο παράθυρο του υπολογιστή όλα τα έργα του ζωγράφου με ημερομηνίες, πρόσθετες πληροφορίες και όποια λεπτομέρεια ζητήσει.


Αυτές λοιπόν οι νέες μορφές είναι πολύ σημαντικές και για πολλούς άλλους λόγους εκτός από την ψυχαγωγία.


Εύχομαι και ελπίζω σύντομα να δω και Ελληνικά βιβλία, λογοτεχνικά, ιστορικά, λαογραφικά, με τη μορφή των audio-books στα ράφια της Ευρώπης, για να εξυπηρετούνται και να μορφώνονται και τα παιδιά των αποδήμων ελλήνων.


Σας ευχαριστώ»

Ο Γιώργος Πολυράκης μίλησε για τα βιβλία του που έχουν γίνει ηλεκτρονικά αλλά και το πως έζησε τη μεταφορά του μυθιστορήματός του, "Χορεύοντας στη σιωπή" στη μικρή οθόνη.




Ο Όμηρος Αβραμίδης αναφέρθηκε στην εμπειρία που έζησε πρόσφατα, όταν σαν αφηγητής συμμετείχε στην παραγωγή του βιβλίου του "Ο Δρόμος του Φεγγαριού'' σε Audiobook, προσβάσιμο στο σύνολο των πολιτών, αποσπάματα του οποίου παρουσιάσθηκαν στην εκδήλωση.




http://www.youtube.com/user/studioamid




Η Νατάσα Μποζίνη με πολύ χιούμορ περιέγραψε τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα, όταν ένα βιβλίο άλλαζει μορφή.






Τέλος οι ΕΚΜΕΚ μας τραγούδισαν πολλά.


Μεταξύ αυτών και : Το τραπεζίτη και το μπατιράκι.

Πολύ επίκαιροι και ΄΄αγανακτισμένοι΄΄ στίχοι.


http://www.youtube.com/watch?v=dTjDMVbFxEc

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΗ ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ

(Αναδημοσίευση  -)
ΟΜΑΔΑ ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ...... ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2012......

Οταν αποφασίσεις να συναντήσεις έναν άνθρωπο με κουλτούρα, γνώσεις και γνώστη του βιβλίου, τότε πρέπει να είσαι προετοιμασμένη για δυνατές συγκινήσεις.

Ο Κύπριος Συγγραφέας Όμηρος Αβραμίδης ήταν για εμένα πάντα ο άνθρωπος με πολύ καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας αλλά και άνθρωπος που πέρασε ώρες και ώρες διαβάζοντας βιβλία. Η εμπειρία του πολύ μεγάλη και η ονομασία Σύγχρονος Συγγραφέας- Λογοτέχνης είναι αυτονόητη.!

Γνωρίζοντας την προσφορά του στα Ελληνικά Γράμματα και γνωρίζοντας ακόμη περισσότερο την δυνατότητα της πέννας του συνάντησα τον κύριο Αβραμίδη.

Καλημέρα σας κύριε Αβραμίδη, νοιώθω πολύ συγκινημένη που θα κουβεντιάσω μαζί σας.Σας ευχαριστώ που δεχθήκατε...

Καλημέρα αγαπητή κυρία Τσακάλου. Εγώ σας ευχαριστώ για την εκτίμησή σας.

Γνωρίζω πως η παρουσία σας στην Σύγχρονη Συγγραφή, ήρθε μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης σας με το βιβλίο ως Αναγνώστης. Είναι αλήθεια πως έχετε διαβάσει χιλιάδες βιβλία πριν αρχίσετε την συγγραφική σας πορεία και πόσο επηρέασε τον τρόπο γραφής σας η χρόνια αυτή επαφή σας με βιβλία Ξένων Συγγραφέων κυρίως?

Ναι, είστε καλά πληροφορημένη.  Σαν διευθυντής σύνταξης σε πολυεθνική εταιρία όπου εκδίδαμε αγγλόφωνα κυρίως βιβλία, ένα από τα καθήκοντά μου ήταν η επιλογή των βιβλίων προς έκδοση. Για χρόνια, λοιπόν, διάβαζα επιτυχημένους ξένους συγγραφείς για επιλογή, οι οποίοι με επηρέασαν πράγματι πολύ ως προς τον τρόπο γραφής. Ένα από τα στοιχεία που «έκλεψα» απ’ αυτούς είναι η κινηματογραφική γραφή.

Βέβαια για μερικούς από τους αναγνώστες μου αυτό δεν είναι πλεονέκτημα, κάποιοι με βρίσκουν πολύ ταχύρυθμο στο γράψιμο, αλλά τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τα καλά μας και τα κακά μας.

Κύριε Αβραμίδη συνήθως οι Συγγραφείς ξεκινούν να γράφουν έχοντας κάποια εμπειρία που ήθελαν να μοιραστούν και που τους ακολουθεί.Εσείς είχατε κάποιο θέμα που τριγύριζε στο μυαλό σας και δεν θα ησυχάζατε εάν δεν είχατε διέξοδο την πένα και έτσι γράψατε το πρώτο σας βιβλίο?

Ναι, ξεκίνησα να γράφω νιώθοντας μια έντονη ανάγκη να βάλω στο χαρτί βιώματα που έζησα την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Δεν είναι τυχαίο πως τα πρώτα μου δυο βιβλία, «Η κίτρινη σημαία» και «Ο δρόμος του φεγγαριού» είναι τοποθετημένα στην Κύπρο και αναφέρονται στον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59 και στην εισβολή των Τούρκων το 1974. Ειδικά η εισβολή ήταν ένα πολύ τραυματικό βίωμα για μένα, όπως βέβαια και για όλους όσους την έζησαν. Ναι αυτό που λέτε ισχύει απόλυτα για μένα.

Άκουσα πως είστε άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων.Δεν κάνετε ότι περνά από το χέρι σας για να προβληθείτε.Υπάρχουν συγγραφείς που κυνηγούν την δημοσιότητα με κάθε τρόπο.Προσπαθούν να προβάλουν το έργο τους πολλές φορές επιθετικά.Δημιουργούν σελίδες στο Internet η facebook πολλές φορές πρίν ακόμη εκδώσουν ένα βιβλίο τους, και άλλες φορές ονομάζονται "Συγγραφείς" χωρίς να έχουν κάποιο αναγνωστικό κοινό, παρά μόνον κάποιους που τους συνοδεύουν.Εσείς πως αντιμετωπίζετε το θέμα "προβολή" και πόσο θέλετε να είστε μέρος του "σταρ σύστεμ" των Συγγραφέων.?

Ναι, καλά ακούσατε. Είμαι πράγματι από τη φύση μου χαμηλών τόνων, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που ένα βιβλίο κυκλοφορεί στην αγορά, αρμόδιος να μιλήσει γι’ αυτό δεν είναι ο συγγραφέας αλλά ο αναγνώστης. Αυτός ξέρει αν το βιβλίο τον συγκίνησε ή τον άφησε αδιάφορο Ο συγγραφέας από κει κι εμπρός μόνο ν’ ακούει μπορεί. Και, όχι, δεν επιδιώκω να γίνω μέρος του «σταρ σύστεμ» που πολύ σωστά βάλατε σε εισαγωγικά.

Τα βιβλία σας κατά την άποψη μου έχουν σύγχρονα θέματα .Τα δυο δε πρώτα βιβλία σας έχουν θέμα την Κύπρο . Αλήθεια τι σας έκανε να γράψετε για τον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Αγγλων το 1955 και μιλώ για το πρώτο σας βιβλίο και τι για την εισβολή του 1974.Θέλατε απλά να "αναδείξετε" τα θέματα με έναν δικό σας τρόπο η ήταν θέματα που "τριβέλιζαν "για κάποιο λόγο το μυαλό σας και έπρεπε να εκφραστείτε?

Τον απελευθερωτικό αγώνα τον βίωσα στα εφηβικά μου χρόνια. Η απελευθερωτική οργάνωση στρατολόγησε κι εμάς, τους τότε μαθητές, κι έτσι στα δεκαπέντε μας χρόνια, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της σύλληψης, της φυλάκισης ακόμα και της αγχόνης. Δεκαοχτώ χρονών ήταν ο ήρωας Παλληκαρίδης όταν τον Απαγχόνισαν οι Άγγλοι. Όσο για το 1974, αυτό κι αν ήταν τραυματικό. Ναι, είναι ακριβώς όπως το λέτε, μου τριβέλιζαν το μυαλό και την ψυχή, κι έπρεπε να τα βγάλω προς τα έξω.

Το βιβλίο σας Γιατί Αλλάχ καταπιάνεται με τον έρωτα, με την πολιτική ,αλλά έχει και πάλι "μέσα" του την Κύπρο αν και έρχεται μετά από την συγγραφή άλλων 3 βιβλίων

Υπάρχει κάτι που σας κάνει να μην την "εγκαταλείπετε" ?

Νομίζω πως οι περισσότεροι συγγραφείς αντλούν τα θέματά τους από προσωπικά βιώματα, όπως έχω πει και πριν. Κι όσο πιο έντονο το βίωμα τόσο πιο έντονη και η επιθυμία να γράψει κανείς γι’ αυτό. Όσο για τον έρωτα, υπάρχει πάντα στα βιβλία μου, αφού είναι αναπόφευκτο στοιχείο της ζωής.

Η Συγγραφική σας πορεία είναι ανοδική, εσείς πόσο ικανοποιημένος είστε και τι πιστεύετε πως δεν έχετε"καταφέρει" ακόμη ?

Νομίζω πως βασική επιθυμία κάθε συγγραφέα είναι να διαβαστεί κι οι πωλήσεις μου δείχνουν πως προσωπικά αυτό το πέτυχα. Το τι δεν έχω καταφέρει ακόμα, δεν το ξέρω προσωπικά, σίγουρα όμως το ξέρουν οι κριτικοί της λογοτεχνίας.


Τα βιβλία στην εποχή μας είναι πάρα πολλά.Υπάρχουν Συγγραφείς που κάθε χρόνο παρουσιάζουν και από ένα βιβλίο ,υπάρχουν άλλοι που αργούν περισσότερο.

Πιστεύετε πως το καλό βιβλίο θέλει τον χρόνο "ωρίμανσης" στο μυαλό του Συγγραφέα η μπορεί να γραφεί σε λίγο χρονικό διάστημα αλλά και να γίνει "μπεστ σέλερ" επειδή απλώς είχε καλή τοποθέτηση στα βιβλιοπωλεία, καλό μάρκετιγκ από τον εκδότη και κυρίως "όνομα" Συγγραφέα?

Στο πρώτο σκέλος της ερώτησής σας η απάντησή μου είναι πως ναι, το βιβλίο θέλει χρόνο ωρίμανσης αλλά αυτός δεν είναι ο ίδιος για όλους τους συγγραφείς. Σ’ ότι αφορά το αν μπορεί να γίνει μπεστ σελερ από καλή τοποθέτηση, ναι, η τοποθέτηση βοηθά, αλλά δεν κάνει ένα βιβλίο μπεστ σελερ. Έχοντας δουλέψει χρόνια σε εκδοτικές εταιρίες, ξέρω πως όλοι οι εκδότες αναρωτιούνται πώς, με σπάνιες εξαιρέσεις ένα βιβλίο που αρέσει γίνεται αμέσως γνωστό και πουλάει χωρίς ιδιαίτερη προβολή. Εδώ υπάρχουν βιβλία που με δυσκολία βρήκαν εκδότη κι έγιναν παγκόσμιες επιτυχίες. Για παράδειγμα, το βιβλίο του Richard Bach «Ο γλάρος Ιωνάθαν», απορρίφθηκε από είκοσι Αμερικανούς εκδότες πριν βγει και γίνει η επιτυχία που έγινε. Και σίγουρα το όνομα του συγγραφέα παίζει μεγάλο ρόλο, αυτό όμως ισχύει για ήδη γνωστούς συγγραφείς,

Έχετε βέβαια υπο ΄οψιν σας ως παλιός αναγνώστης κυρίως πως ένα βιβλίο ήταν επιτυχημένο εάν πουλούσε 3.000 - 5.000 βιβλία. Τώρα ακούμε για 30.000 -70.000 αντίτυπα.Τι σημαίνει αυτό?Διαβάζει περισσότερο ο κόσμος?Και τι πρέπει να προσέξει ένας Αναγνώστης όταν θα βρεθεί στο βιβλιοπωλείο?

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διαβάζουν πολύ περισσότερο σήμερα οι Έλληνες. Προσωπικά έχω ζήσει και την εποχή που οι 3.000 πώληση ήταν επιτυχία, και παρακολούθησα την εξέλιξη μέχρι πριν λίγα χρόνια όταν άρχισε το δημοφιλές βιβλίο να πιάνει τις πωλήσεις που αναφέρατε.

Οι πωλήσεις των βιβλίων φθάνουν τις 300.000 και από ότι έμαθα δεν ουδόλως αποτελείτε κομμάτι της διαφήμισης στα περιοδικά και δεν έχετε συνεχείς παρουσιάσεις.

Τι γνώμη έχετε και που οφείλεται ίσως αυτό? Δηλαδή και να μην είστε στην πρώτη γραμμή των πολυδιαφημιζόμενων Συγγραφέων αλλά και οι πωλήσεις σας να είναι ανοδικές?

Εδώ επιτρέψτε μου καν κάνω μια μικρή διόρθωση. Τα δυο πιο δημοφιλή βιβλία μου, «Ο δρόμος του φεγγαριού» και «Με τα μάτια της ψυχής», έχουν πουλήσει 120.000 το πρώτο και 80.000 το δεύτερο. Και κυκλοφορούν άλλα δέκα βιβλία μου με μέσο όρο πώλησης περίπου 30.000 το καθένα. (Συγχωρέστε με γι’ αυτό, πρόκειται απλά για διόρθωση όχι για έπαρση), Σ’ ότι αφορά την ερώτησή σας ισχύει αυτό που είπα πιο πάνω πως όταν ο συγγραφέας γίνει γνωστός στο κοινό, δε χρειάζεται ιδιαίτερο μάρκετινγκ.

Στην ζωή όλων μας η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά.Τι γνώμη έχετε για τα ηλεκτρονικά βιβλία, συμφωνείτε με την ύπαρξη τους η είστε λάτρεις του "χαρτιού"?

Όλοι εμείς που μάθαμε να διαβάζομε σε χαρτί, είναι δύσκολο να μάθουμε να διαβάζουμε ηλεκτρονικά. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι εναντίον του ηλεκτρονικού βιβλίου και το βρίσκω φυσικό η τεχνολογία να υπεισέλθει και σ’ αυτό το τομέα. Δε θεωρώ πως, επειδή ο άνθρωπος κάποτε έγραφε με το χέρι, είναι κακό να γράφει σήμερα στον υπολογιστή.

Κύριε Αβραμίδη πως "συλλαμβάνετε " τις ιστορίες των βιβλίων σας .?Υπάρχουν Συγγραφείς που μπορούν να γράψουν σε οποιεσδήποτε συνθήκες ,άλλοι για να δημιουργήσουν μια ιστορία, θέλουν την πλήρη απομόνωση.Εσείς πως νοιώθετε πιό δημιουργικός?

Καμιά φορά η «σύλληψη» της ιστορίας είναι αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων. Πριν από πολλά χρόνια, κατέβαινα μια μέρα την Ιπποκράτους όταν άκουσα δίπλα μου μια φωνή. «Σας παρακαλώ, με βοηθάτε να περάσω το δρόμο;» Γύρισα κι είδα δίπλα μου μια τυφλή κοπέλα. «Ευχαρίστως», της είπα και βράδυνα το βήμα μου περπατώντας δίπλα της. «Μπορώ να σας πιάσω από το μπράτσο για να προχωρήσουμε πιο γρήγορα;» μου πρότεινε η κοπέλα στη συνέχεια. Με έπιασε από το μπράτσο και αντί να την περάσω απλά το δρόμο την πήγα μεχρι τη στάση του λεωφορείου. Στα λίγα λεπτά που περπατήσαμε μαζί ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες κι η κοπέλα με εντυπωσίασε με την εξυπνάδα και τη γλυκιά της προσωπικότητα. Από κει εμπνεύστηκα το «Με τα μάτια της ψυχής» που είναι το δεύτερο σε πωλήσεις βιβλίο μου. Κατά τα άλλα ισχύουν αυτά που είπαμε πιο πάνω, πως γράφομε για να εξωτερικεύσουμε έντονα βιώματα.

Σ’ ότι αφορά το πώς νιώθω πιο δημιουργικός, από τη στιγμή που έχω συλλάβει το θέμα μου, βγαίνει κατά ένα περίεργο τρόπο στο χαρτί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Από τα χιλιάδες βιβλία που έχετε διαβάσει ,κάποιο σας έκανε να "ζηλέψετε" τον Συγγραφέα?

Πολλοί με έκαναν να ζηλέψω, κλασικοί και σύγχρονοι, ξένοι και Έλληνες, τόσοι που ο χώρος δε φτάνει για να τους κατονομάσω.

Υπάρχει κατά την άποψή σας διαφορά στις λέξεις Λογοτέχνης - Συγγραφέας?Και εαν υπάρχει κάποια διαφορά εσείς πως θέλετε να σας ονομάζουν?

Νομίζω πως υπάρχει, αλλά πιστεύω πως τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Προσωπικά, αφήνω τη ιστορία της λογοτεχνίας να κρίνει, αν θεωρήσουμε πως η ιστορία της λογοτεχνίας θ’ ασχοληθεί ποτέ μαζί μου.

Τι γνώμη έχετε για τους νέους Ελληνες- και Κύπριους Συγγραφείς ?Δεδομένου πως συνεχώς γράφονται βιβλία και οι εκδοτικοί οίκοι εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω με τι κριτήρια τα εκδίδουν?

Ναι, είναι η εποχή της μαζικής παραγωγής μυθιστορημάτων Ελλήνων συγγραφέων – και φυσικά στους Έλληνες συγγραφείς υπάγονται και οι Κύπριοι. Σίγουρα κάποιοι είναι αξιόλογοι (και κριτήριο για το ποιος είναι αξιόλογος και ποιος όχι δεν είναι οι πωλήσεις). Όσο για τα κριτήρια των εκδοτικών οίκων, είναι πάντα τόσο διαφορετικά όσο και τα άτομα που είναι επιφορτισμένα με την επιλογή των βιβλίων που εκδίδουν. Ως προς αυτό, θα ήταν ίσως ενδιαφέρον να σας πω πως τα δυο πιο επιτυχημένα μου βιβλία, απορρίφθηκαν το ένα από τέσσερις εκδοτικούς οίκους, και το άλλο από δυο.

Υπάρχουν πράγματα η και άνθρωποι που σας έχουν στεναχωρήσει στην Συγγραφική σας καριέρα και που θα προτιμούσατε να τα είχατε αποφύγει?

Η συγγραφική μου καριέρα είναι συνδεδεμένη κυρίως με ευχάριστα συναισθήματα.. Τώρα, μικροστενοχώριες υπάρχουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, προσωπικά όμως προτιμώ να ξεχνώ τις κακές στιγμές και να κρατώ τις καλές.

Και πριν κλείσω επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τόσο εσάς προσωπικά , όσο το αναγνωστικό κοινό για την αγάπη που μου δείχνει.

Κύριε Αβραμίδη ευχαριστώ πολύ για την τιμή που κάνατε σε εμένα αλλά και στην ομάδα μας ΒΙΒΛΙΟ- ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ -ΚΡΙΤΙΚΕΣ ..................

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ